O książce: rok / I w tym momencie zobaczył... narciarza! Zza wzgórza wyskoczyła nagle dziewczyna w czarnym swetrze i starych dżinsach i zobaczyłem przed sobą chmury niczym stalowy ptak, przerażony rzucił się w bok. „O mój Boże!” – zawołał Robert. Chwycił lornetkę i rzucił się do kolejnego iluminatora. Obsesja nie zniknęła. Teraz udało mu się dostrzec nawet ciemną twarz uciekinierki, jej usta drżały ze zmieszania, a smoliste włosy były związane ciasno z tyłu głowy. Zauważył też jej „narty” – jakieś prymitywne konstrukcje wykonane z dwóch wygiętych patyków lub rurek, pokrytych folią lub cienką tkaniną. Najprawdopodobniej nie były to wcale narty, tylko płetwy, bo dziewczyna nie ślizgała się na nich, tylko odepchnęła się ostro i mocno, jak nurek próbujący szybko zejść w głębiny i odeszła. Zanurkowała w białe, wrzące chmury - i zniknęła.